اینجاآدمهای شهرم توخواب عمیقی اند،دیگه مثل سالهای دورکودکیم، دردت با مردم محله ت تقسیم نمیشه،اگه بوبکشن که دردی هست دورمیشن
مباداویروس غصه هات دامن گیرشون شه،حتی میترسن بشنونت مبادا مجبورشن کمکت کنن.به روی خودشون نمی آرن،توهم به روی خودت نیار!
اینجوری واسه همه بهتره .تو نمایشهاشونو میبینی ودیالوگهای دروغ آگین شون ومی شنوی،لبخند میزنی ومیگی ممنون که به فکرمین.
همین کافیه که اونا یه نفس راحت بکشن که تو ازشون چیزی نمی خوای ومی تونن با خیال راحت هروقت که خواستن دوباره خواسته هاشون وروحماقتت تف کنن.
تو آدم خوبی هستی براشون مثل همیشه هرکاری میکنی وحیفه همچین دوست!!!!.......خوبی رودیگه نداشته باشن.
حرافی های تهی شون روتحمل کن چون بی عرضه تر از اونی که بگی گورشون وازدنیات گم کنن.توحقته!به فرشته بودنت خوگرفتی،آدم شدن واست سخته.
اما امروز شعورت میگه که فرشته بودن تعریف فریبنده ی بیماری ای که دیگران به اسمش فریبت میدن وازت سوء استفاده میکنن.
ازاون خروارها محبتت دوتا آدم غریبه واست دلشون سوخت و...!حتی عشق هم به دادت نرسید که نرسید.حتی همه ی کارماهای جهان!
تنها خداوندبودوهست که پدرانه حواسش به تو بودوهست و(آیا تنها خدابرایتان کافی نیست؟).این پایان امیدواروخوش خندیه واسه همه ی گلایه های من.
وتنها خدایا تو برای من بسی اما کاش درون آدمها رونمی دیدم ولرزش کلماتشون وقتی به خودشون هم دروغ میگن.هیچکسی به اندازه ی تودلواپسم نیست حتی مادرم.